Остеоинтеграциja во превод од латински значи поврзување со коска. Сите модерни имплантни системи се карактеризираат со одлични можности за остеоинтеграциja. Клучни фактори за остеоинтеграциjaта се јавуваат клеточната миграција, лепливост, размножување и диференцијација. Фундаментално значење за добрата остеоинтеграциja има видот на имплантната површина. Различни видови имплантатни површини при ист имплантатен материјал (чист титаниум) се истражувани од Baechle Kohal - Clin Oral Implants Res, 2004, 15: 683 - 692. Целосната информација за различните видови имплантатни површини има во овој дел ... Како златен стандард во светски рамки се утврдило хемиското нагризување на титаневата површина на имплантот - првично имплантите се обработуваат со комбинација од азотна и сулфурна киселина, а потоа - со натриумова база за период од пет часа на температура од 140 степени по Целзиус. Таквите површини покажале одлични можности за одложување на калциум хидроксилапатит и костно образуване уште во 1998 година во in vitro студии. Автори на многу познато истражување се научници од Лајден Универзитет - Битховен, Холандија и Ксинхуа Универзитет – Пекинг, Народна Република Кина. Потоа овој протокол на обработка успева да се наметне меѓу повеќето производители на забни импланти; се поретко се применува плазма обработка на титаниум поради неможноста да се прецизира длабочината на нагризување, кај електронската микроскопија дури се откриваат дупки по имплантатната површина, кои дупки не се поволни во однос на остеоинтеграцијата. Има и производители на импланти кои ја обработуваат имплантатната површина на малку поинаков начин - првично се награпавува со пескарење со големи честички, по што се нагризува со киселина. Обработка со машина за пескарење ја зголемува површината на имплантот и ја подобрува уште повеќе остеоинтеграцијата. Се добиваат пори со длабочина 10.53 микрометри; по киселинското нагризување на површината на големите неправилности се добиваат микропорички со длабочина просек од 1.19 микрометри. На тој начин се произведуваат имплантите од системите Implantium и Superline - Јужна Кореја. Производителот Dentium Ltd. беше љубезен да ни обезбеди научни материјали за остеоинтеграцијата на забните импланти.Предметната технологија се споменува за прв пат од Buser et al. во 1991 година во J Biomed Mat Res - означува со абревиатурата SLA (Sound blasted - Large grit - Acid etched - Песокострујник - големи честички - киселинско нагризување). Можеби најпознатата во светски рамки имплантатна система, која се карактеризира со таква површина, е системата Straumann. Повеќе информации за SLA - површината има на оваа адреса ... Концернот Straumann е сопственик на европски патент број EU 5 456 723 за начинот на обработка на површината на титаниевиот имплант; многу други производители, сепак нашле начин да ја усовршуваат технологијата и да пуштат во продажба забни импланти, произведени во слична технологија и со некои подобри индикатори.

Во блиското минато се користеле имплантатни површини обработени само на машина за пескарење - таква е системота Ankylos (Dentsply Friadent). Во овие импланти сепак се забележуваат траги од алуминиум за имплантатната површина што влошува процесот на остеоинтеграция - Esposito, Hirsch, Thomsen, Eur J Oral Sci, 1998; 106: 721-764. Сепак резултатите се доста контрадикторни - Wennerberg et al. при студии кај животни не откриваат каква и да било разлика во остеоинтеграцијата на импланти, обработени на машина за пескарење со различен материјал, ниту пак утврдуваат каков и да е штетен ефект од преостанатите честички на алуминиумот. Истите резултати даваат и истражувањата на Piatelli и колектив, кои не откриваат штетен ефект врз остеоинтеграцијата од страна на честичките од алуминиум оксид. Во почетокот на деведесеттите години на дваесеттиот век дури се користеле импланти со површина од алуминиум оксид.

 Производителот на импланти Ankylos сепак брзо ја сфатил користа од киселината обработка на имплантите. Поради тоа се пуштени во производство импланти од серијата Ankylos Plus - нивната површина е обработена со машина за пескарење со големи честички, по што е нагризуван со киселина при високи температури - класична SLA - површина. При дополнителната обработка се бришат сите остатоци од алуминиум и освен тоа се создава дополнителна порозност. Одамна е утврдено дека колку пограпава е една површина, толку побрза и посигурна е остеоинтеграцијата на забниот имплант - тоа е убедливо докажано од Bowers, Keller, Randolph et al. во 1992 година - International Journal of Oral and Maxillofacial Implants, 1992; 7: 302 - 310. Во истото списание е објавена статија 18 години подоцна, во 2010 година, во која Conserva, Lanutti и Menini ја споредуваат остеоинтеграцијата на системите Ankylos и Ankylos Plus. При рентгенологична фотоемисона спектрална анализа на двете површини е утврдено нешто важно: и кај двата вида површини се открива јаглерод, азот, кислород, хлор и, се разбира, титаниум. При обработката на машина за пескарење се открива исто така силициум, калциум и алуминиум; при SLA - површината овие елементи не се откриваат, но се забележуваат траги од сулфур. Според авторите тоа е една научна мистерија - што бара сулфур на имплантатната површина? Можно објаснување е обработката на имплантите не само со хидрогенфлорид киселина (како што тврдат од Dentsply), но и дополнително со сулфурна киселина. Во примероците со клеточна култура SaOS-2 (остеобласти - туморна линија) е утврдена многу побрза лепливост и размножување на клетките на имплантатна површина, обработена со киселина. SLA - површината покажува различна топографијата во споредба со површината, обработена со апарат за пескарење - се забележуваат макропори со дијаметар од 3 - 5 микрометри, како и микропори со дијаметар 0.5 микрометри. Растојанието од едно до друго нагризување на површина е од редот на неколку микрометри. Повеќе информации за нагризување како хемиски процес можете да прочитате тука ... Според Wong et al. (J Biomed Mater Res, 1995; 1567 - 1575) присуството на повеќе врвчиња со помала висина обезбедува подобра остеоинтеграция споредено со повисоки врвчиња со помал број на единица површина.

 

Шема на забен имплант, срастнал цврсто со коската. Секогаш имало стремеж од страна на проиводители и истражувачи површината на имплантот да се покрие со некоја супстанца која ќе го олесни процесот на остеоинтеграција. Се применуваат различни биокерамики кои и не може да се воведат вото пракса. И покрај добрата можност за срастване со коската врската помеѓу металот на имплантот и керамика е механички слаба и уништувањето и е поврзано со полн неуспех вото имплантатното лекување. Поради ова, во денешно време оваа врска се користи поретко, се користат различни видови имплантатни површини.

Адреса на нашата ординација     Имплантни системи     Системи за избелување     Заб     Кариес     Родопи     Синус лифтинг

http://www.drlazarevski.com/    http://www.salifarif.com/

Влези во форумот за пациенти    Пластини за коскена пластика    Единечни коронки или импланти во блок

Запишете си термин за преглед и консултации на тел +359 32 642056

Ако имате прашања,слободно може да ги задавате на ralev@dentist.bg

 

Скенер електронска микроскопија на имплантатна површина тип SLA - повеќето имплантатни системи во светот имаат таква површина. Повеќе информации ... Како абревиатура SLA значи Sound blasted - Large grid - Acid etched, односно површината е обработена на воздушна струја со крупни зрна, по што е нагризувана со киселина. Во практиката, меѓутоа, се применуваат и други имплантатни површини.

 Остеоинтеграцијата се определува донекаде и од квалитетот на коската. Во практиката често се користи една класификација на коскената густина и анатомија, во која се зборува за четири вида коска:

• тип 1 (понекогаш значат како М1 или D1) - компактна хомогена коска со речиси целосен недостаток на спонгиозна супстанција. Целата коска претставува компактна плочи

• тип 2 - кортикална плочи со дебелина 2 мм. и густа спонгиоза

• тип 3 - кортикална плочи со дебелина 1 mm. и медуларна коска со средна густина

• тип 4 - кортикална плочи со дебелина 1 mm. и медуларна коска со ниска густина

 Оваа класификација е воведена во далечната 1985 година од Lekholm и Zarb - во својата монографија од страницата 199 до 211 тие на долго и на широко ги опишуваат различните типови коска. Монографија носи наслов Tissue integrated prostheses: Osseointegration in clinical Dentistry, уредници се Branemark (истиот автор, кој е основоположник на имплантологија), Zarb и Albrektsson. Во практиката класификацијата се покажа многу удобна, поради што се користи широко до денес.

Според написот на Jaffin и Kumar (Int J Oral and Maxillofacial Implants, 2004; 18:721-730) коската од тип 4 дава најлоши резултати при поставување на забни импланти. Авторите истакнуваат два фактори за успешна остеоинтеграция - постоењето на изразени компактни плочи и добрата лепливост на имплант во коската. При спонгиозна коска со мала густина лепливоста се влошува и неуспесите во третманот се почести. Поради тоа и некои други истражувања во почетокот на XXI век многу имплантатни системи се редизајнирани, при што се придава големо значење на врската на имплантот со кортикалните плочи - постои резба, која контактира на поголема површина со кортикалисот на коската и соодветно обезбедува поголема цврстина на врската. Такви се имплантатните системи Implantium (Dentium), CMI (Neobiotech), Imtec (3M) и некои други. Подоцна се покажа дека врската во областа на кортикалната плочката е со малку претерана улога - ситниот навој може да доведе до преоптоварување, односно ресорпција на коскеното ткиво. Модулот на еластичност на различни типови на коска значително варира - од 0.3 до 9.5. Tada et al. (Int. J of Oral and Maxillofacial Implants, 2003: 18; 357 - 368) ги утврдиле следните вредности: тип 1 - 9.5 GPa, тип 2 - 5.5 GPa, тип 3 - 1.6 GPa, тип 4 - 0.69 GPa. Според авторите иако типот на коската не е единствениот фактор што ја одредува веројатноста за успех во лекувањето, има некои специфични карактеристики кои е добро да се знаат од секој што практикува имплантологија. На пример кортикалните плочи при коска тип 3 и 4 покажува многу повисока концентрација на механички стрес, споредено со коска тип 1 или 2. Логично - кога внатрешноста на коската е со мала густина, се очекува механичките деформации да влијаат многу повеќе на цврстиот кортикалис. Ова важи особено кај оптоварувања во аксијално и буко - лингвална насока; при оптовареност во лингво - букална насока само коската од тип 4 покажува механичка деформација во областа на кортикалисот. Коските од тип 1, 2 и 3 се однесуваат многу повеќе како изотропни тела - сите сили се распределуваат рамномерно во сите правци и механичкиот отпор не покажува различни вредности во различна насока на дејствување.

Имплантологија Максилофацијална хирургија Орална хирургија Здравството во Бугарија Стоматолог во Пловдив

 

Хистологичен поглед на периимплантатните коскени ткива по успешно поминат период на остеоинтеграција. Во студијата in vivo, објавено во списанието Biomedical Materials - 3 (2008), Kim et al. утврдуваат периимплантна коскена ресорпција со просечна вредност 0.28 мм. по период од 15.2 месеци. Процентот на успех е 98.7%, што е слично со резултатите на повеќето автори во светот. Истражувањето е спроведено на зајаци, во тибиалната коска на кои се поставени импланти од системот Simple line - постара модификација на Implantium и Superline. Досега се опишани неколку методи за проценка на степенот на остеоинтеграција: клинички (преку чукање - при добра остеоинтеграција се слуша јасен перкуторен тон), рентгенолошки (при рентгенографија се гледа густа коскена маса околу имплантот, ако постои неуспех, се гледа просветлуваее со различен интензитет) и резонансно фреквентна анализа. Според Huwiler, Pjetursson и Bosshardt (2007) последниот метод е точен за одредување на степенот на остеоинтеграција. Резонантно - фреквентната анализа е воведена во имплантологијата од Meredith et al во 1990 година, и оттогаш се применува се пошироко во светот. Единствениот комерцијално употреблив уред за такво истражување е Osstell (Integration Diagnostic). Потоа апаратот е развиен до серијата Ostell Mentor која серија е со малку повеќе опции. Апаратот емитува ултразвучни трептења кои се насочуваат кон имплантот; се мери резонантната фреквенција и се претвора во коефициент на стабилност со вредност од 0 до 100. Апсолутните вредности на резонантните фреквенции не се целосно зависни од остеоинтеграцијата. Според весникот, на Meredith и колектив (Clin Oral Implants Res, 1996, 7: 261-267) три се главните фактори кои влијаат на резултатите од тестот RFA: механичката цврстина на коската, на врската помеѓу имплантот и коската и стабилноста на имплантатните компоненти , односно остеоинтеграцијата влијае само делумно на резултатот од мерењето. Можни се отстапувања во измерените резултати поради добро помината остеоинтеграција, но и присуство на индивидуалните особености на различни пациенти или дури и при неколку имплантати при ист пациент. Според богати клинички студии во процесот на остеоинтеграција се менува стабилноста на имплантот - Schliephake H, Huls A, 2006. Во нормала, во првите неколку недели по поставувањето на имплантот неговата стабилност намалува; потоа, по повлекувањето на оперативната траума, започнува повторното зголемување на стабилноста. Во почетното коскено ремоделирање коската и некротичниот материјал околу имплантот се ресорбираат од остеокластите и тоа води до намалување на ISQ вредностите измерени со апаратот Osstell. Во литературата недостасува единствено мислење за тоа кога е најниска вредност на имплантатната стабилност постоперативно; резултатите варираат од три до осум недели откако се ставиле на забниот имплант. Некои студии не предвидуваат каква и да било промена на вредностите за време на процесот на заздравување - Strnrad, Urban, Int J of Oral and Maxillofacial Implants, 2008; 23: 502 - 512. Непојавувањето на првична дестабилизација би можела да се должи на различните дизајни на имплантните системи и на различните имплантни површини. Според авторите потенцијално активна имплантна површина е онаа која е обработена со флуорид или со база. Брзото формирање на ново коскено ткиво околу активната површина е причина за недостатокот на пад во димензиите на коската и коефициентот на стабилност - Implant Stability Quotent. Нема многу податоци за врската помеѓу примарната и секундарна стабилност на забнте импланти.

Графичка шема на една иновација при имплантиот систем Implantium. Дизајнот на завоите е специфичен - во коската се сече внатрешна резба, во која во означената со жолто зона првично останува празнина. Предметната шуплина е опколена од секаде со коскените ѕидови и брзо се исполнува со влакна-и остеобласти. За околу три месеци се исполнува со коскено ткиво, кое не е нормална во својата структура - според производителот тоа е густа и поздрава коска, слични на коскениот калус при процесот наопоравување од фрактури. Причина за ова се некои биолошки карактеристики на организмот - се уште регулаторните процеси се не сосема совршени и во присуство на дефект синтезата на нова ткиво продолжува и некое време откако се формирало ткиво со нормална структура. Можно е да постои и механизам за компензација (еден вид биолошко осигурување) - како превенција на идните повреди во веќе оштетеното место да се формираат структури со зголемена цврстина.

Имплантен блок

Скенер електронска микроскопија на човечки остеобласти на имплантната површина. По 7 дена културата изгледа по сличен начин - користен е имплантат од серијата Implantium на производителот Dentium - Јужна Кореја. Овој експеримент покажува нагледно можностите за остеоинтеграција на современите имплантни системи. На горната слика зголемувањето е 750 пати.

 

Група од остеобласти врз имплантот

Мрежа од остеобластни израстоци. Помеѓу нив се гледа површината од тип SLA    

Методи за подигнување на синус     Bulgaria     Global Dentisrty     Имплантен блок

Остеобласт,снимем со силно зголемување. Се гледа одличната состојба на клетката на имплантната површина

Некои автори известуваат за добри резултати во покривање на имплантатната површина со хидроксиапатит - Joo Yoon, Sung Min Chung et al, 2009. Во истражувањето е земал учество д-р Сунг - Мин Чунг, кој е пародонтолог од Сеул и претседател на производителот на импланти Дентиум. Д-р Чунг посети саемот во Келн - 2009, каде што се состана со претставници на Ралев Дентал АД - за повеќе информации кликнете тука ... Корејскиот истражувачки тим спроведува експериментално истражување на кучиња - четири машки примероци на возраст од 18 до 24 месеци. Сите животни биле од раса mongrel dog - англиски жаргонен израз за куче од раса махаленска супериорна. Истражувањето е извршено во Yonsei Medical Center, Seoul, Јужна Кореја. На секој еден од експерименталните примероци се поставени по три забни имплант на долна вилица - еден контролен и два пробни. Контролниот имплант е со титаниева имплантна површина обработена во технологијата SLA. Околу секој имплант пред поставувањето со коскена фреза е создаден дефект со дијаметар со два милиметри поголем од дијаметарот на имплантот - шемата подолу.

 

Дванаесет недели по имплантација препаратите се тестирани хистологично за да се следи процесот на остеоинтеграциja. Сe oткрива нешто интересно: во контролниот имплант остеоинтеграцијата е на многу ниско ниво, споредено со двата контролни - шемата подолу. Имплант еден е со чиста титаниева површина, а импланти број два и три се обложени од хидриксиапатит. Кај двата експериментални имплантати новообразуваната коска околу дефектот е на видливо повисоко ниво, и постои статистички значајна разлика. Разликата помеѓу импланти 2 и 3 е во температурата на нанесување на обложувањето - при имплант 3 тоа е нанесена на температура 450 степени, а на 2 - при 350 степени според Целзиус. Mеѓу импланти 2 и 3 не се открива статистички значајна разлика. Покриеноста е нанесена по технологијата IBAD - со помош на јонски споп се загрева некоја површина и се нанесуваат облоги. Двата импланти од контролната група се остеоинтегрирани видливо подобро. При тоа, тука не станува збор за покриеност, што останува дефинитивно на имплантатната површина - само шест месеци откако се ставиле калциум фосфат се ресорбира и не ги создава проблемите на биокерамиката.

Проблемен случај - недостаток на остеоинтеграција. Се гледа имплант со штифтче отворот на коешто е запечатен со цемент Rely X Unicem на 3M ESPE. Дистално од споменатиот имплант се гледа коскен дефект со значителен обем, од кој еден месец пред тоа беше екстрахиран неуспешен забен имплант. Причината за неуспехот? Тешко разбирлива, најверојатно оклузално преоптоварување. Во случајот се работи за два забни импланти, поставени во дел 45 - 47. Пациентот е маж на возраст 57 години со добро изразена лицева мускулатура и силна абразија. Поради близината на мандибуларниот канал треба да се стават кратки импланти - 8 милиметри од системот TBR - Франција. Поради недоволната површина за остеоинтеграција на имплант дојде до неуспех. Коскената загуба може да се причини од неколку видови фактори - хируршка траума, неточни привремена или постојана конструкција над имплантот или преоптоварување на имплантите. Последното се добива многу често при недоволен број импланти кои се користат за мостоносители на големи конструкции - во класичниот случај два импланти можат да служат за потпора на тричленен мост, кај некои современи имплантни системи два импланти можат да носат четири забни коронки. Последното важи особено кај должина на импланти над 13 - 14 мм. Ниту еден автор не открива зависност на примарната стабилност на имплантот и коскената загуба - со други зборови, коскена загуба се забележува и при мала, и при високи примарна стабилност. Simunek и Strnrad сепак откриваат силна врска меѓу силата на заштрафување на имплантот (т.н..Torq) и коскената загуба. На многу голем торк (вртежен момент - над околу 100 N / cm) е можно да се дојде до премногу силна компресија на коската и зголемена ресорпција поради притисок на крвните садови. Авторите откриваат и уште нешто што е исклучително интересно - колку повеќе се менува коефициентот ISQ (implant stability quotent), толку повеќе е маргиналната коскена загуба. Без разлика дали се работи за зголемување или намалување на обемот. Како да организмот не ги прима добро динамични промени на коскената структура околу имплантот - постојаната ресорпција и ново одложување на коска на крајот доведуваат до губење на коскен волумен периимплантатно. Од политичка гледна точка коскеното ткиво се манифестира како конзервативен човек со старомодни сфаќања, кој никако не ги сака промените – се цени пред се долгорочната стабилност.

Како условна граница за успех на еден имплантат се смета апсорпцијата во областа на грлото максимално до 2 мм. во вертикална насока - според Urban и Lozada, International Journal of Oral and Maxillofacial Implants, 2010. Освен тоа, авторите дефинираат неколку дополнителни критериуми за успешна остеоинтеграцја: недостаток на болка или чувство на туѓо тело, дизестезия, подвижност или просветлување на рентгенографијата околу забниот имплант. Во отсуство на овие знаци остеоинтеграцијата се смета за успешна.

 

Гранулациите во дефектот се чисти и дефектот се полни со крв. Обично такви дефекти се одлична ложа за спроведување на коскена пластика од каков и да е вид - по чистење на гранулациите до цврсто се гледа коска, надупчена од крвни садови. Тоа се должи на хронично воспаление, кое се забележува во коскената ресорпција што воспаление станува причина за добрата циркулација на коската и дефектот. По темелно чистење се аплицира материјал заместувач на коската, кој постепено се топи од организмот и на негово место се одложува задрава коска - на сликата подолу е прикажан веќе оформениот графт, како во случајот се користи Easy Graft.

Имплантни системи    Видин    Бугарија    Максилофацијална хирургија    Заб    Форум за пациенти

 

Коскениот дефект е заполнет со алопластичен материјал со цел полесно образување на нова коска

Добра остеоинтеграција при импланти од системот Nobel - biocare. По преминувањето на опоравителниот процес имплантите се откриени со помош на високоенергетски диоден ласер Doctor Smile - Италија. Ласерот е најдоброто средство за откривање на импланти поставени со методот на закриено имплантирање. Запира се крварењето од оперативното поле и во исто време ткивата не некротизират во длабочина. Освен тоа, нема опасност од остеонекроза каква што опасност постои при користење на електрокаутер - при допир на каутерот до металниот забен имплант титанот се претвора во продолжение на каутерот и ја коагулира коската. Во некои случаи тоа поминува без проблеми - оштетената коска се реваскуларизира и заздравува; во други случаи, сепак, при поголема моќност, настапува поширока некроза и остеоинтеграцијата се нарушува. Таа компликација е многу непријатна - загубата на еден добро срастнал со коската имплант е неуспех на подоцнежна фаза, во кој е потребно лекувањето да започне од почеток.